Dorris heeft een tweelingzus. Althans, dat denkt ze. Niemand ziet haar, alleen Dorris zelf. Ze heet Lonneke en ze slaapt in de kast op Dorris’ kamer. Papa, mama en zus Liek vinden de verzonnen tweelingzus onzin. Ze vinden dat Dorris moet ophouden met dat rare spel. Ze is er te groot voor. Dat accepteert Dorris niet. Ze loopt weg van huis, samen met Lonneke. Ze overnacht in het paviljoen in het park, bij opa in de buurt. Ze ontmoet Maps, een kleine, aparte vrouw, die in een tent woont. Maps is de eerste die Lonneke lijkt te kunnen horen en zien! Maar is Dorris daar wel blij mee? En hoe zit het met opa, bij wie Dorris, na de eenzame nacht in het park, gaat logeren? Kan hij Lonneke ook zien, of doet hij maar alsof, om haar gerust te stellen? Een ding is zeker, voor Dorris is en blijft Lonneke echt, zelfs al wil niemand dat weten. Als Dorris op een avond een mailtje ontvangt van Lonneke, neemt ze er geen genoegen meer mee dat haar tweelingzus niet mag bestaan. Met hulp van opa en van haar vriendin Aleks, komt ze de bijzondere waarheid over Lonneke op het spoor. Voor altijd Lonneke tilt de lezer over de grenzen van de waarneembare werkelijkheid heen. Dorris maakt onze leefwereld groter dan we dachten dat die kon zijn. En groter is in dit geval: mooier, en leuker!